Zal ik me eerst even kort voorstellen. Ik ben de Willem, aka Bill, , gehuwd, papa van twee kinderen, woonachtig in het voor jullie verre Gent, opgegroeid in Aalst en werkend in Brussel voor Uncle Sam, ik ben een levenslustige kankerpatiënt die na enig aandringen van jullie Griekstemperamentvolle voorzitster voor een eerste maal een klein schrijven aflever voor haar, voor jullie blog. Een klein schrijven noem ik het, geschreven vanuit de buik, over ‘moed’ en ‘moedig zijn’. Waarom hoor ik iemand denken? Omdat ik daar plots zin in heb en omdat ik weet dat het sommigen onder jullie zal helpen.

Wat ik geleerd heb uit mijn ‘chemoperiode’ is dat je er nooit alleen voor staat, maar dat je het wel zelf moet doen, en daarvoor heb je net enige moed, soms heel veel moed voor nodig. Je zal de hindernissen zelf moet nemen, maar de voorbereiding om die hindernissen te nemen kunnen door je naasten worden opgevangen, worden voorbereid of worden geholpen.

Dus je staat NOOIT alleen. Ik weet uit deze nog korte ervaring met zekerheid dat vele mensen het opgeven omdat ze denken dat ze alleen staan, de moed niet hebben omdat ze te moe zijn….blablabla. Natuurlijk heeft de ene meer geluk dan de andere, dat is nu zo eenmaal in het leven, dat moet je aanvaarden, maar laat het je nooit leiden naar ontmoediging, naar opgeven, naar loslaten. Daar is niemand mee gebaat, en niet in het minst de mensen die rond je heen staan en leven, en misschien wel heel veel om je geven.
Sommigen weten of beseffen dat niet, omdat er volgens mij veel te weinig ‘open’ wordt gepraat. Maar dat onderwerp ‘praten en communiceren’ is voor een andere keer.

Enkele details, ik heb Non-Hodgkin, mantellymfoomkanker. mijn milt werd weggehaald, had vervolgens vier zware chemo’s van drie tot vier dagen, dan een laatste chemotherapie van 6+1 dagen, stamceltransplantatie, drie weken isoleercel. Dat laatste bleek een record te zijn volgens de Dokters – meeste patiënten verblijven vier tot zeven weken in dergelijke cel. De kanker kwam uit het niets, ik sportte 6 op 7, was zelden ziek, van niets naar kanker 4e graad. Een familiebom die insloeg als bliksem bij heldere hemel.

Moedig zijn…laten we samen moedig zijn, en het eens trachten op een filosofische manier te bekijken, laat het ons samen ontleden, ik zal de voorzet geven.

Ik ben een moedige man zegt men soms tegen mij, vooral dan de laatste drie jaar, sedert januari 2019… Ik heb kanker overleefd. Volgens de Dokters ben ik kankervrij, de boze kankercellen slapen en hebben wij onder controle zeggen ze tegen me. Ikzelf vat het redelijk rationeel op, mijn lichaam ook want dat voelt nu helemaal anders aan. Elke dag voelt mijn lichaam pijnlijk aan bij het ontwaken, je wordt het nooit gewoon maar je leert ermee leven. Ja dagelijks. Ik praat er zelfs niet meer over, it’s just part of the morning ritual.
Moedig? Nu plots? Really? Ik sta er zelf niet bij stil bij dit soort uitspraken. Het voelt meestal wel goed aan, ja dat wel, in the moment. Ik lach dan eens. Niets is hier echt grappig aan hoor, maar ik lach.

Ik begrijp dat mensen het leuk vinden om dat tegen een kankerpatient te zeggen, Meestal omdat ze net niet weten wat ze anders moeten zeggen. Ik denk ook, ik hoop vooral, dat zij dat zeggen het ook wel degelijk menen. Nog eens, het voelt wel goed aan, het geeft verbondenheid. Ze zeggen dat ik moedig ben omdat ik kanker overleef?

Wat is de definitie van ‘moedig zijn’ eigenlijk? Laten we de definitie even googelen…dapper, heldhaftig, onbevreesd, onverschrokken, koelbloedig. Wow we zijn helden

Is dapper zijn hetzelfde als moedig zijn? Volgens ‘Van Dale’ in eider geval wel, maar ik voel het aan alsof je tegen een lagereschooljongetje zegt dat hij iets goed heeft gedaan, alsof die verder alles verkeerd doet dan? Misschien als hij of zij iets heeft gedaan dat boven de algemene norm is? Neen dat is volgens mij niet zo heel dapper en helemaal al niet moedig, dat is evolutie.

Zo zie je maar hoe woorden in een andere context anders worden beleefd, of sta ik hier alleen, . Een mens moet het allemaal maar weten, en nog liefst in verschillende talen. Ha!

Moedig zijn is tegen je behandelende Dokter zeggen dat hij/zij vanaf morgen de zeven leerlingen niet meer hoeft mee te brengen – My God that was hell!

Voor deze held voelde het eerder aan als ‘surviving’, mijn rol als papa van twee kinderen, respect naar mijn lief klein hartje die al meer dan 30 jaar aan mijn zijde staat, die me steunt door dik en dun, zoals ooit beloofd. Ik lach weer, ja maar dit keer is het wel leuk.

Moedig? Ok dan maar, vooral van haar dan! Meer dan 30 jaar! en ik vind haar nog steeds geweldig.
Het is vooral leuk om over jezelf te schrijven dat iemand je moedig vindt. Ja ook dat relativeer ik want welke keuze had ik anders denk je?, ik had een zware kanker! No choice at all, carpe diem, live in the moment, be mindful. Ja dat laatste ben ik wel geworden tijdens de behandeling, mindful, dankbaar voor het moment, elke dag, elk uur, elke minuut. Ik had het al in mij om als levensgenieter door het leven te gaan. Dat gevoel is nu nog versterkt door ziek te zijn, want jawel ik ben nog ziek, nog steeds onder behadeling, immuniteitsbehandeling tot het einde van dit jaar.

Ik geniet veel meer van mijn koffie met de collega’s dan vroeger, en zij genieten ook meer van mij heb ik al gemerkt l.

Het lag aan mij hoor, workoholic, timemanager en ‘uitvijzer’ ten voeten uit.

Is uit een vliegtuig springen moedig? Of beter nog de tweede keer springen, na een twist, of na een verkeerd neerkomen, of nadat je eerste keer je reservechute hebben moeten trekken!

Het zit zeker en vast tussen de oren, ja zowieso, en het is voor iedereen anders. Dus als iemand zegt dat je moedig bent, dan is het vooral het gevoel van de persoon die dat tegen je zegt, en op dat moment, zij menen dat, althans dat hoop ik toch haha.

Moedig zijn is toegeven dat je eerder verkeerd was – wat vind je daarvan?

Of niet of nooit opgeven? Ja dan hoor ik erbij, en het doet me weer lachen. Ik lach veel hoor, ook tijdens de zware therapieen lachte ik met de Dokters en verplegend personeel. Dit keer krijg ik het ook warm vanbinnen. Want dan hoor ik in een minderheidscategorie, en in dit geval vind ik dat best leuk.

Ik zie rond me zoveel mensen die opgeven, die ‘zagen’, over alles en niets?! Over kleine en grote dingen, belangrijke en onbelangrijke dingen. Ik probeer dan even te helpen, maar keer me even vlug om en ga verder.

Moedig zijn is doorgaan na vallen, en niet de wereld rond jou meesleuren in je eigen ‘nat’, in je eigen verhaal, in je verdriet, je tegenslag, hoe erg die ook mag zijn.

Ik weet nu zeker dat de mensen die naast en rond ons leven soms meer lijden dan de lijder zelf, vooral mentaal dan wel te verstaan.

Dertig jaar huwelijk heeft helemaal geen knauw gekregen tijdens of na mijn kanker, integendeel het ‘booste’ op een wel heel speciale manier. Nooit had ik kunnen denken dat dat mijn ‘meter zestig meisje’ me zo graag zag. Wat een geluk lachte me hier toe zeg! Dat was meer dan de Lotto winnen. Dat zou trouwens een moeilijke oefening zijn daar ik nooit speel!

‘Mijn meter zestig’ vrouwke vindt mij trouwens ook moedig, al vind ik dat voor mij ten opzichte van haar mijn plicht. Mijn plicht te overleven, maar ook mijn doel te overleven. Overleven voor haar, die me zolang al door dik en dun heeft bijgestaan. Mijn klein kranig madammeke, ik zie haar zo graag.
Overleven zelf is niet moedig, de wil om te overleven wel.

Gelukkig ben je positief zegt men ook vaak – Met enkel positiviteit kom je best ver maar net niet ver genoeg. Positief zijn is een geweldige en mooie attitude, maar die gaat het probleem niet oplossen, die gaat hooguit enkele obstakels overbruggen. Het doorzettingsvermogen en de moed om verder te doen gaat je verder brengen, en een laagje positiviteit erbovenop zal natuurlijk niet schaden, wel integendeel.

Persoonlijk vind ik dat brandweermannen moedig zijn, zij redden voor hen onbekende mensen die een verbranding/ of verstikkingsdood aan het sterven zijn. Dat vind ik nu eens toppers, niet?

Of iemand die in het koude water duikt om een drenkeling van de verdrinkingsdood te redden, ja dat vind ik straf. Niet altijd zonder gevaar van eigen leven, moed en zelfopoffering heet dat dan. In het leger heeft men er een medaille voor, en terecht.

Ook al denk ik tegelijkertijd of het wel opportuun is om iemand van de verdrinkingsdood te redden als jezelf niet goed kan zwemmen. Verstandig zou het in elk geval niet zijn…maar wel moedig.

Of waren de Spartanen moedig die volgens de legende met een onderbemand leger de Perzen staande hielden. – Foffi zal het graag horen

Ik heb het woord ‘moed’ nog nooit zoveel gebruikt als nu, eigenlijk gebruikte ik het nooit, maar nu wel, want ieder van ons herkent zichzelf en is een van de ‘moedig zijn’ synoniemen.

Gegroet Limanis, het was me een welgenoegen,

Knuffels en …moedig zijn he

Willem